The story of a house in Toumba, Thessaloniki 2016

Last summer the Squat Orfanotrofio in Thessaloniki was evicted and demolished by the Greek government. One commerade faces repressions now for the squating alone, standing at court for all of us, on the trial on the 31.05.2017. We call for solidarity.

(Greek below)

The story begins with the squatting of the Orfanotrofeio in December 2015. Thousands of migrants have been declared illegal overnight and are stuck on Greek territory. Within a months they were also displaced from Idomeni, an massive self-made and to a great extent self-managed settlement near the border with the Rep of Macedonia. They were moved to isolated camps throughout the country, under the surveillance of the army and the NGOs.

Those of us who had been visiting Idomeni frequently during the summer of 2015 had seen a wall being built in front of our eyes, people practically living in the mud, being beaten up by the police, giving birth in offhand tents, burning anything they could find from the ruble for some heat in the freezing cold, being moved around from town to town and from camp to camp, in buses that would just show up and then disappear, being constantly stopped for pointless checks in the middle of nowhere on their way to the border. If when they made it to the border, they were often pushed back to Athens, where many of them fell into the hands of smugglers and even organ harvesting mafias.

The list gets longer as the plight continues. Migrants are becoming invisible again, while Greece is being transformed from a mere smuggler-State to an NGO/humanitarian fund collector. At the moment, refugees are concentrated in detention camps, prisons and police departments, where they are being murdered, psychologically crushed, and inevitably pushed towards self-abandon or structural illegality, since they have no opportunity to settle, to work, to get some education, to claim their dignity.

Who we are

Within this situation many people chose to act and stand by the migrants. Not our of pity, not for money, just like that. That is who we are. We came together from various parts of the city and of the world, from the social movement of struggles in the workplace, in our neighborhoods, at school and college, on the streets. We had the common need to create a place where locals and migrants could gather and meet, a collective space away from the surveillance and control of NGOs, of the State and its institutions, a space that would encourage equality and self-organization. This space was the abandoned former Orphanage (that had been occupied by the movement before). It was occupied so that it could provide shelter to migrants, people who are being repressed and marginalized simply because they were unlucky enough to be born on the wrong side of the earth, on the wrong side of a hierarchical bipolar value system for which some human lives are superior to others. They were unlucky enough to exist in a world that imposes and reproduces the repressive notion that divides people into privileged and disenfranchised.

What we became

We became an assembly, of privileged locals and europeans as well as migrants, with many different translations and even more languages among us, for a common struggle, not a struggle of representatives.

We squatted the former orphanage ‘Megas Alexandros’ and with our own hands we, (the migrants, the locals, the europeans) created bedrooms for up to 80 people, a kitchen, a pharmacy, a children’s space, a café, a garden. We held regular meetings with lawyers who took care of migrants’ papers, and regularly received food and clothes offered by neighbors (who often participated in the life of the house too). We organized talks and discussions within the house but also at open squares, squats and festivals about the Orfanotrofeio project, as well as about the rights of migrants to free mobility and papers. We organized actions against the evacuation and the demolition of the building, called meetings in front of migrant detention camps demanding their release, demanded free access to work and health services, several groups continued their regular visits to the camps and actively participated at antifascist initiatives. All decisions were made at the weekly assemblies that were translated in languages that covered all participants. We did not discriminate according to religion, country of origin or family status.

Most importantly, we did not and never will accept the distinction between legal and illegal migrants. For us, this squat became our vital space and the first safe place for migrants. It lasted for eight months and it was proof that we can live, work and struggle together.

Repression but not suppression

At the end of July, the police knocked on our door with cranes and bulldozers, arrested whoever they found inside and finally left the contractors finish off the holy business of the church and pulled down the entire building. It is amazing how well the town council, the SyrizANEL government, the police, the university, the mass media and the church can collaborate when it comes to the management and repression of migrants.

We had been threatened from the very beginning by the «charitable» priest mafia. There are reasons. Because the majority of migrants are muslim. Because these migrants were visible, they participated in the everyday life of a lively area, instead of being socially excluded, out of sight, as the State would want them.  Because the church wanted the estate without the building for a charitably profitable mega-project of its own.

After years of indifference, the church finally decided to demolish not only a historically significant building but most importantly a project of solidarity, that had managed to live up to the needs of society, against the logic of capital. It demolished a building that had become our home. A lot went down with it: A place for meeting, a place filled with stories and experiences, whole storage rooms with clothes and food, personal  belongings. But we will not give up. Some of us continued our journey, some have stayed here looking for a job or preparing their next move. For us, giving up would be denying the urge for freedom.

What has remained

Until today, the estate of the former squatted home at the Orfanotrofeio is full of rubble. There has been no «effective use» or «transformation» the church and  authorities were talking about. This proves what we knew already. The evacuation and the speed with which the demolition took place had nothing to do with the need to create an «institution for the common good» and everything to do with wanting to destroy a dangerous project, a community of struggle where locals and migrants lived and acted together.

The situation for migrants has not changed much. People have become accustomed to hearing about the drownings in the Aegean. The majority of refugee children did not start attending school. The camps are being “upgraded” so that they can receive more refugees, away from the city centres, isolated and marginalized. Deportations to the “safe country” of Turkey are going on, following the Greece-Turkey deal.

After the evacuation of the Orfanotrofeio squat we were lead to camps outside the city. We chose to return to the city and unite with other people in the struggle against repression, yet the State is determined to isolate and divide us. People in solidarity in court are facing serious sentences and huge fines. Our unity however is getting stronger, and we will always be together in solidarity and in a quest for a life of dignity and freedom.  We share what we have and we struggle together for what we deserve, against the devaluation of our lives and dreams. We might have lost one squat, but  above all we confirmed that the State and its lackeys are seriously afraid of self-organization, practical solidarity to the sans papiers, and common struggles of locals and migrants.

COMMUNITIES OF STRUGGLE WITH THE MIGRANTS IN ALL NEIGHBORHOODS
FOR A SOCIETY FREE OF EXPLOITATION, SEPARATION, BORDERS AND STATES
STOP ALL PERSECUTIONS NOW
SOLIDARITY TO OUR COMRADE WHO IS FACING INCARCERATION FOR THE ORFANOTROFEIO SQUAT

Meeting: THESSALONIKI COURT HOUSE, MAY 31, 9am

Former Occupied Home for Migrants ORFANOTROFEIO

---

Μια ιστορία για την Τούμπα του 2016

Η ιστορία ξεκινά με την κατάληψη του Ορφανοτροφείου τον Δεκέμβρη του 2015. Χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες κηρύχθηκαν ξαφνικά παράνομοι και εγκλωβίστηκαν στον ελλαδικό χώρο. Μέσα σε λίγους μήνες εκτοπίστηκαν και από την Ειδομένη –έναν υπαίθριο και σχετικά ανεξέλεγκτο, με στοιχεία πρόχειρης αυτοδιαχείρισης, χώρο εγκατάστασης στα σύνορα– σε απομονωμένα και επιτηρούμενα καμπς και κέντρα κράτησης σε όλη τη χώρα.

Όσοι/ες πηγαίναμε τακτικά στην Ειδομένη από το καλοκαίρι του 2015, είδαμε τον χειμώνα του 2015-2016 να χτίζεται ένας φράχτης, είδαμε ανθρώπους να ζουν μέσα στη λάσπη και να ξυλοκοπούνται από την αστυνομία, να γεννάνε σε σκηνές, να καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους για να ζεσταθούν, να μεταφέρονται άσκοπα από πόλη σε πόλη με λεωφορεία, να «πετάγονται» από καμπ σε καμπ, να τους σταματάνε στο πουθενά ώστε να καθυστερήσουν την έλευσή τους στα σύνορα. Ακόμη και αν τα κατάφερναν, τους γύριζαν στην Αθήνα, με αποτέλεσμα πολλοί/ές να πέφτουν θύματα εμπορίου ανθρώπων, ακόμα και οργάνων. Ο κατάλογος της κακοποίησης συνεχίζεται επί μακρόν και για πάντα, αφού η κατάσταση μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει. Συγκεκριμένα, οι μετανάστ(ρι)ες ξαναγίνονται αόρατοι, και η Ελλάδα, από αποκλειστικά κράτος-διακινητής, γίνεται σιγά σιγά και κράτος-εισπράκτορας κονδυλίων ανθρωπιστικής βοήθειας. Πλέον οι μετανάστ(ρι)ες σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε καμπς, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης και τμήματα, όπου δολοφονούνται ή εξοντώνονται, ωθούνται αναγκαστικά στην παραίτηση ή τη στημένη παρανομία, αφού δεν έχουν καμία δυνατότητα να εγκατασταθούν, να μορφωθούν, να δουλέψουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Ποιοι-ες είμαστε

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες κινητοποιήθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών. Όχι έμμισθα, ούτε από οίκτο. Είμαστε λοιπόν κάποιοι/ες από αυτούς. Συναντηθήκαμε από διάφορα σημεία της πόλης και του κόσμου, άνθρωποι που χρόνια τώρα αγωνιζόμαστε στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και τις σχολές μας, άνθρωποι που συμμετέχουμε ενεργά στα κινήματα και στους κοινωνικούς αγώνες. Κοινή μας ανάγκη υπήρξε η δημιουργία ενός τόπου συνάντησης ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, ενός συλλογικού χώρου, μακριά από την επιτήρηση και τη διαχείριση του κράτους, των θεσμών του και των ΜΚΟ, ενός χώρου που θα προτάσσει την ισοτιμία και την αυτοργάνωση. Πρόκειται για ένα κτίριο που είχε καταληφθεί για να στεγάσει μετανάστριες και μετανάστες, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης προς ανθρώπους που υπόκεινται την καταπίεση και την περιθωριοποίηση επειδή είχαν την «ατυχία» να μην γεννηθούν στην κυρίαρχη (καθώς και κυριαρχική) Δύση, επειδή είχαν την «ατυχία» να βρίσκονται στην υποτιμημένη πλευρά ενός διπόλου που είναι δομημένο ιεραρχικά, ορίζοντας και διαχωρίζοντας τις αξίες ανθρώπινων ζωών σε ανώτερες και κατώτερες. Επειδή είχαν την «ατυχία» να υπάρχουν σε έναν κόσμο που επιβάλλει και αναπαράγει την ύπαρξη της καταπίεσης, διακρίνοντας τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη.

Ποιοι-ες γίναμε: δημιουργήθηκε έτσι λοιπόν μια συνέλευση που δεν αποτελούνταν μόνο από «προνομιούχους», ντόπιους και ευρωπαίες, που οι μεταφράσεις ήταν πολλές και οι διαφορετικές γλώσσες ακόμα περισσότερες, που αγωνιζόμασταν μαζί και όχι γι’ αυτές/αυτούς.

Από τη θεωρία στην πράξη

Έτσι, κάναμε κατάληψη στο χώρο του πρώην ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος» και φτιάξαμε μέσα σε αυτό με τα ίδια μας τα χέρια (ντόπιοι, ευρωπαίοι και μετανάστες) δωμάτια φιλοξενίας (για έως και 80 άτομα), κουζίνα, φαρμακείο, χώρο για τα παιδιά, καφενείο, κήπο, κάναμε τακτικές συναντήσεις με δικηγόρους που φρόντιζαν για τα χαρτιά των μεταναστ(ρι)ών, με τη στήριξη της γειτονιάς σε είδη πρώτης ανάγκης αλλά και τη συμμετοχή της. Ταυτόχρονα, κάναμε εκδηλώσεις με ομιλίες μέσα στην κατάληψη αλλά και έξω από αυτήν, σε πλατείες, καταλήψεις και φεστιβάλ, μιλώντας τόσο για το ίδιο το εγχείρημα όσο και για τα δικαιώματα των μεταναστ(ρι)ών για ελεύθερη μετακίνηση και χαρτιά. Προχωρήσαμε σε παρεμβάσεις ενάντια στην εκκένωση και την κατεδάφιση του κτιρίου, καλέσαμε έξω από στρατόπεδα συγκέντρωσης με αίτημα την απελευθέρωσή τους, διεκδικήσαμε έμπρακτα την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη και την εργασία, ομάδες ατόμων πήγαιναν συνέχεια στα καμπς και συμμετείχαμε ενεργά στα αντιφασιστικά καλέσματα. Όλα αυτά τα αποφασίζαμε και τα διεκπεραιώναμε όλες/οι μαζί, με εβδομαδιαίες συνελεύσεις σε όλες τις γλώσσες, ώστε όλοι/ες να μπορούν να συμμετέχουν. Δεν κάναμε διαχωρισμούς βάσει θρησκείας, ούτε χώρας προέλευσης, ούτε οικογενειακής κατάστασης. Επίσης, δεν αναγνωρίζαμε και δεν αναγνωρίζουμε το διαχωρισμό των μεταναστ(ρι)ών σε νόμιμους και παράνομους. Για εμάς, λοιπόν, αυτή η κατάληψη αποτέλεσε τον ζωτικό μας χώρο, καθώς και τον πρώτο ασφαλή χώρο για τους/τις μετανάστ(ρι)ες για περίπου οχτώ μήνες, και ήταν η απόδειξη ότι μπορούμε να ζούμε, να δουλεύουμε και να αγωνιζόμαστε μαζί.

Καταστολή, αλλά όχι αναστολή

Στα τέλη Ιουλίου 2016, η αστυνομία «χτύπησε την πόρτα» του Ορφανοτροφείου με ΜΑΤ, φαγάνες και μπουλντόζες, προσήγαγε όποιους/ες βρήκε μέσα (εκτός από τις οικογένειες με μωρά και μικρά παιδιά, που δεν θα έγραφαν καλά στις κάμερες). Στη συνέχεια, άφησε την εργολαβία να ολοκληρώσει το έργο της Εκκλησίας, με την κατεδάφιση του κτιρίου. Τελικά, κατηγορίες για την κατάληψη αποδόθηκαν μόνο σε ντόπιους και ευρωπαίους, ενώ όσοι μετανάστες είχαν προσαχθεί οδηγήθηκαν σε καμπς έξω από τη Θεσσαλονίκη. Η συνεργασία που επιτυγχάνουν ο δήμος, η κυβέρνηση Συριζανέλ, η αστυνομία, το πανεπιστήμιο, τα μμε και η Εκκλησία στον τομέα της διαχείρισης και της καταστολής των μεταναστ(ρι)ών είναι εντυπωσιακή.

Βέβαια, από την πρώτη κιόλας μέρα δεχτήκαμε απειλές από το κατά τα άλλα «φιλάνθρωπο» παπαδαριό, για πολλούς λόγους: Γιατί η πλειοψηφία των μεταναστ(ρι)ών είναι μουσουλμάνοι. Γιατί ήταν εμφανείς στην τοπική ζωή και καθημερινότητα και όχι κοινωνικά αποκλεισμένοι, όπως θέλει το κράτος. Γιατί η Εκκλησία διεκδικεί το οικόπεδο, χωρίς το κτίριο, για να χτίσει «φιλανθρωπικό» μεγαθήριο για τα κέρδη της. Έτσι, μετά την χρόνια απραξία της, τελικά προχώρησε στην καταστροφή όχι μόνο ενός ιστορικού κτιρίου, αλλά και ενός εγχειρήματος, που με όλα του τα προβλήματα στάθηκε αλληλέγγυο και στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στις πολιτικές των συμφερόντων που εξυψώνουν το κέρδος και υποβαθμίζουν τον άνθρωπο. Ένα κτίριο που κατάφερε να γίνει το σπίτι μας. Με αυτήν την κατεδάφιση χάθηκε ένας χώρος συνάντησης, γεμάτος ιστορίες και βιώματα, αποθήκες γεμάτες είδη πρώτης ανάγκης που είχαν συγκεντρωθεί και πολλά προσωπικά αντικείμενα, αλλά όχι η επιμονή μας. Κάποιοι συνέχισαν το ταξίδι τους, κάποιοι παρέμειναν ακόμα εδώ ψάχνοντας για δουλειά ή προετοιμάζοντας την επόμενή τους κίνηση. Αν δεν συνεχίζαμε, θα ήταν σαν να αρνιόμαστε το ίδιο το ένστικτο της ελευθερίας.

Τι έμεινε

Φυσικά, μέχρι και σήμερα ο χώρος όπου στεγαζόταν η κατάληψη στέγης μεταναστ(ρι)ών Ορφανοτροφείο είναι γεμάτος μπάζα. Τελικώς δεν έγινε καμία αξιοποίηση του χώρου. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η εκκένωση και η ταχύτητα με την οποία ξεκίνησε η διαδικασία κατεδάφισης δεν επαληθεύει τα λεγόμενα κράτους και Εκκλησίας για αξιοποίηση του χώρου για το κοινό συμφέρον, αλλά δηλώνει την πρόθεση να χτυπηθεί ένα «επικίνδυνο» εγχείρημα, ένα κέντρο αγώνα όπου ντόπιοι και μετανάστ(ρι)ες ζούσαν και πάλευαν μαζί.

Σήμερα η κατάσταση για τους μετανάστ(ρι)ες δεν έχει αλλάξει. Οι πνιγμοί έχουν γίνει συνήθεια, τα παιδιά των μεταναστ(ρι)ών στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πηγαίνουν σχολείο, και τα καμπς «αναβαθμίζονται» για να στοιβάξουν και άλλες/ους, περιθωριοποιώντας τους μακριά από τη ζωή της πόλης. Κόσμος συνεχίζει να απελαύνεται μαζικά στην «ασφαλή» Τουρκία με βάση το σύμφωνο ΕΕ-Τουρκίας. Τα 70 στα 100 ευρώ που αντιστοιχούν σε κάθε μόνιμα εγκατεστημένο αιτούντα άσυλο δεν ξέρουμε πού πήγαν.

Ως μετανάστ(ρι)ες μετά την εκκένωση οδηγηθήκαμε σε καμπς εκτός πόλης, και ανεξάρτητα από την επιλογή μας να γυρίσουμε στο κέντρο της πόλης και να ενωθούμε με τους υπόλοιπους/ες στον αγώνα κατά της καταστολής, φάνηκε ξεκάθαρα η πολιτική διαχείριση, της απομόνωσης και της διάσπασης, που ακολουθεί το κράτος. Ως αλληλέγγυες/οι αντιμετωπίζουμε μεγάλες ποινές φυλάκισης και υπέρογκα ποσά σε δικαστικά έξοδα. Οι σχέσεις μας όμως δυναμώνουν και θα μας συνδέει πάντα η αλληλλεγγύη και η ανάγκη για αξιοπρεπή ζωή. Μοιραζόμαστε όσα έχουμε και αγωνιζόμαστε μαζί για όσα μας ανήκουν, ενάντια στις αιτίες που γεννούν την υποτίμηση των ζωών μας. Σίγουρα επιβεβαιώσαμε το πιο σημαντικό: ότι τα εγχειρήματα αυτοοργάνωσης των μεταναστ(ρι)ών, η έμπρακτη αλληλεγγύη στους/στις χωρίς χαρτιά και οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών είναι και παραμένουν η μεγαλύτερη απειλή για το κράτος και τα τσιράκια του.

 

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ/ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙΣΩΝ

ΑΛΛΗΛΥΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΠΟΙΝΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ

 

Πέμπτη 25 Μάη, 7 μμ: Συγκέντρωση – Εκδήλωση, πλατεία Αγ. Θεράποντα, Τούμπα

Τετάρτη 31 Μάη, 9 πμ: Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

 

Πρώην συνέλευση κατάληψης στέγης μεταναστ(ρι)ών Ορφανοτροφείο